Vraag aan tien mensen wat ze van de huidige mentaliteit in de maatschappij vinden en je krijgt steevast hetzelfde antwoord: “Er is iets aan de hand met de wereld, er staat wat te gebeuren, de mensen zijn niet meer dezelfde”. Het is alsof een algemene onrust, laat staan paniek zich meester gemaakt heeft van de planeet. Niet enkel in oorlogsgebied, ook bij ons waar zogenaamd niets aan de hand is. Recent kwam in het nieuws dat zelfs de pleitbezorger van euthanasie, de prof palliatieve geneeskunde en oncologie uit Brussel, zich zorgen maakte over het toegenomen aantal jongeren, zelfs minderjarigen die euthanasie aanvragen vanwege zogenaamd psychisch onuitstaanbaar lijden.
Veel jongeren zijn ongelukkig, zien het niet meer zitten, worden opstandig en agressief en wegen op de maatschappij, hun ouders en opvoeders. Toch is er een oplossing.
Probleem voor de toekomst
Als zelfs jongeren, de toekomst van onze samenleving, het niet meer zien zitten is er wel degelijk een probleem. Bovendien is zo’n aanvraag onwettig. Jaren geleden kreeg je dergelijke aanvragen enkel van mensen die ongeneeslijk ziek waren, oud waren en pijn leden, voor wie zogenaamd geen uitkomst meer was. Nu zien steeds meer jongeren het niet meer zitten, lijden aan depressies en allerhande problemen die met emoties en psychische problemen te maken hebben zoals eetstoornissen, gedragsproblemen en leermoeilijkheden.
Tragedies in de maak
Hoe kun je als minderjarige ondraaglijk psychisch lijden definiëren? Dan hapert er toch iets aan de omgeving. Jongeren kunnen pas na de puberteit en dat is rond de leeftijd van 20 à 24 jaar oorzaak en gevolg inschatten. Dat is het gevolg van de fysieke en psychische ontwikkeling. De prefrontale cortex in de hersenen is vòòr die leeftijd niet in staat om dat af te wegen. Vandaar dat zo veel jongeren op de vuist gaan voor de minste onnozelheid, messen trekken en elkaar dodelijk verwonden en zich nadien pas realiseren dat ze iets onherroepelijk hebben gedaan.
Zo willen jongeren alles uitproberen tot het fataal wordt. Een voet onder een traag rijdende auto steken, een wedstrijd organiseren om ter langst wachten om de sporen over te lopen als de trein aanstormt… Onbegrijpelijk en levensgevaarlijk, maar toch gebeurt het. Waarom? Omdat ouders niet tijdig ingrijpen, zelf niet meer weten wat opvoeding is, geen belangstelling voor hun kinderen tonen en alles maar overlaten aan het toeval, de maatschappij en de verplichtingen die de maatschappij oplegt: leerplicht, opvang enzovoort.
Daardoor komen heel wat leerkrachten en opvoeders zelf onder druk en moeten ze een verantwoordelijkheid nemen waarvoor ze normaal niet zijn opgeleid en waar hun taak ook niet op voorzien is.
Waar is de opvoeding?
Leraren en leraressen maken zich zorgen over het feit dat steeds meer jongeren onverzorgd en zonder voedsel naar school komen. “De school moet er maar voor zorgen”. Een dergelijk houding wordt dan gretig overgenomen door sommige politiekers die eigenlijk ook met zichzelf worstelen en hun identiteit nog moeten zoeken.
Dat deze problemen op de jongeren afgewenteld worden, is onbegrijpelijk en onverantwoordelijk.
Zelfs peuters en kleuters worden van langsom meer naar de crèche gestuurd, terwijl ze nog niet ontbeten hebben, ongewassen zijn en de schone kleding in een zak wordt meegegeven. “De crèche zal er wel voor zorgen.” Ook opvoeders en secretariaten van lagere en middelbare scholen worden overstelpt met de opdracht de jongelui hun pillen en medicijnen toe te dienen, want de ouders hebben er geen “tijd” voor.
Veel ouders hebben ook geen tijd voor zichzelf, om na te denken, om gelukkig te zijn, om vreugde te vinden in het leven en kinderen die in een harmonieus gezin opgroeien. Kinderen die dagelijks opgroeien in een atmosfeer van kletterende ruzie, verwijten, agressie en onmenselijke commentaren en vooral met de nieuwe mentaliteit dat kinderen het recht, de kansen en de vrijheid moeten krijgen om zichzelf op te voeden en keuzes te maken, worden meestal de afgrond ingeduwd door vrienden en vriendinnen van dezelfde leeftijdsgroep, die hun “vrienden en vriendinnen” aanwijzingen geven hoe ze zich moeten gedragen, dat betekent plezier vinden in het leven door ouders en opvoeders te negeren of te treiteren, want de toekomst ligt in de euforie van drugs, geweld en onmiddellijk plezier.
De eeuwige vragen
Als je dergelijke kinderen laat evolueren zonder ethiek, zonder notie van “waar komen we vandaan en waar gaan we naartoe”, dan is hun leven een zwerftocht van ellende.
Als je aan jongeren het alfabet niet aanleert, zullen ze ook geen wegwijzers kunnen lezen of interpreteren. Dat geldt ook voor ethische en menselijke motieven. Respect voor het leven, voor elkaar, voor ouders en de anderen is een absolute vereiste opdat jongeren gelukkig kunnen opgroeien en een maatschappij goed zou kunnen functioneren.
Vroeger werden we bijgebracht: ”Eert uw vader en moeder, opdat ge lang en gelukkig moogt leven”. Dat stond al in een heel oud boek. Waarom wordt daar niet meer geloof aan gehecht? Veel jongeren en ook ouderen zouden er veel gelukkiger van worden, een oplossing voor de problemen zien en zich minder zorgen hoeven te maken.
Wat kun je intussen doen? Heel goed nadenken, de opvoeding weer in handen nemen en praten met elkaar, echtparen, kinderen, jongeren, buren.
Het geluk ligt niet in drugs, pillen, of drastische agressie, maar in kleine dingen.
En om toch soelaas te vinden: gelukkig zijn er ook natuurlijke en dus onschadelijke middelen.
En tip: Passibell van Fytobell op basis van Passiflora, dat rust brengt in de geest en emoties tempert.
Je vindt Passibell van Fytobell in de apotheek met CNK-bestelnummer: 2899-953.
Of je kunt Passibell van Fytobell ook online bestellen via www.fytobell.be of www.boverte.com.
Niet dat het alle problemen meteen oplost, maar je zal rustiger worden en de jongeren ook, zodat de problemen in alle rust kunnen worden aangepakt.