Je kunt je over elke onnozelheid opwinden en er een staatszaak van maken, maar eigenlijk kun je er toch niets aan veranderen. Ook aan staatszaken kun je niets wijzigen. Dat ergert veel mensen en daardoor zijn ze ongelukkig.
Eenvoudige ruzies kunnen mensen ongelukkig maken, als is het maar over wie de afstandsbediening van de tv mag hanteren.
In het gezin gebeurt dat op kleinere schaal, maar het kan wel een grote impact hebben. De zenuwen staan gespannen, er wordt heftiger gereageerd en het gevolg is dat iedereen ongelukkig wordt.
Wat is dan de oplossing: geven en nemen! Want als je geeft, dan ben je eigenlijk gelukkiger en dat is zelfs wetenschappelijk bewezen door de afdeling psychologie van de universiteit van Londen.
Mensen die altijd klaar staan om anderen uit de nood te helpen, zijn over het algemeen (in 95% van de gevallen) gelukkiger dan de egoïstische zuurpruimen die aan de kant blijven staan. De verklaring hiervoor is dat de altruïstische lui veel meer endorfines, – dat is het gelukshormoon – aanmaken dan mensen die er niets voor voelen anderen uit de penarie te halen.
En anderen gelukkig maken kan al met kleine dingen.
In welke gezinnen woedt niet elke avond een felle woordenwisseling om de controle over de zapper, oftewel de tv-afstandsbediening? Dom, dom! Zeker nu vaststaat dat deze dagelijkse weerkerende gezinsoorlogen vreselijk ongezond zijn.
Wie er zich geregeld aan overgeeft, gaat op den duur lijden aan wat psychologen met een geleerd woord het „post-tv-stress-syndroom” hebben bestempeld. Deze benaming is “ontworpen” door de Britse psycholoog David Lewis.
Deze specialist beweert dat „de vrouwen zich schuldig voelen als hun man in deze strijd het onderspit delft en dat de heren zich in hun mannelijkheid aangetast voelen als ze de afstandsbediening aan een vrouw moeten afstaan.”
Merkwaardig toch, maar begrijpelijk in die zin dat vrouwen liever naar een vast programma kijken en zich daar goed bij voelen, terwijl de mannen meer neiging hebben om te zappen.
Volg daarin maar eens de gulden middenweg….