De trieste gebeurtenissen in Parijs en Engeland hebben nog maar eens aangetoond dat je nooit zekerheid kan hebben over veiligheid in de geneeskunde. Meer dan 30.000 patiënten besmet met aids door besmet bloed en meer dan 1200 in Parijs.
Bloed is de identiteitskaart van jezelf, het leven, je levenswijze.
Bloed is ook het curriculum vitae van de eigenaar: antistoffen na doorgemaakte besmettelijke ziekten, genetische kwaliteiten en afwijkingen, het zit allemaal in het bloed. Het is het individueelste orgaan van het lichaam, een vingerafdruk van ons individu en onze gezondheid. En toch wordt er zo onzorgvuldig mee omgesprongen, verliezen veel mensen voor de rest van hun leven hun gezondheid, soms hun leven met donorbloed, een procedure waarbij heel wat wetenschappelijke en ethische vragen kunnen worden gesteld. Maar de bloedsector is een machtige lobby, er zit veel geld en macht achter en dus moet het scenario doorgaan, hoewel tegenwoordig heel goede vervangmiddelen bestaan die het zuurstoftransport stimuleren, zoals Epo en nieuwe afgeleide producten ervan. De rest moet van de levenswijze en medicijnen komen, want een hart dat nog gezond kan worden wordt ook niet vervangen door een donorhart.
De risico’s van bloed zijn oneindig veel groter. Veel besmettelijke ziekten worden door donorbloed overgebracht. Paus Johannes-Paulus 2, was trouwens een illuster voorbeeld: hij kreeg donorbloed na de aanslag op zijn leven op het Sint-Pietersplein. Hij overleefde, maar kreeg nadien een cytomegalovirusinfectie die even dodelijk had kunnen zijn, als gevolg van besmet bloed. Hij moest daarvoor alleen al, opnieuw voor twee maanden in het ziekenhuis worden opgenomen.
Maar dit is niet het enige.
In Techniques of Blood Transfusion wordt gewaarschuwd voor infectieziekten die met donorbloed te maken kunnen hebben: syfilis, malaria, cytomegalovirusinfectie, Aids, herpes, mononucleose, toxoplasmose, de slaapziekte, en andere Afrikaanse besmettelijke ziekten zoals de ziekte van Chagas, leishmaniasis, brucellose, gele koorts, tyfus, salmonella, mazelen, filariasis, hersenvliesontstekingen, de ziekte van Lyme enz…
Hepatitis
Een veel voorkomend probleem is hepatitis. Soms treedt het probleem pas jaren later echt aan het licht. In het ziekenhuis wordt vaak lichtzinnig beweerd dat bloed veilig is. Het tegendeel is de waarheid: soms is er bedrieglijke manipulatie, denk maar aan de 1200 slachtoffers die in de omgeving van Parijs besmet werden met Aids, als gevolg van besmet bloed, terwijl de directeur van de bloedbank hiervan op de hoogte was! Misdadig opzet, omwille van het geld, terwijl deze slachtoffers voor de rest van hun leven met de schrik zitten of reeds gestorven zijn.
En nu recent meer dan 30.000 patiënten die aids kregen in Engeland, door besmet bloed.
Er hoeft niet altijd kwade trouw te zijn, maar volgens Medical World News wordt de kans op vergissing, zelfs na dubbele kruisproef met de bloedgroepen, toch op 7 percent geschat. Bovendien is het bloed dat op Aids gescreend wordt zeker nog niet veilig.
Volgens The New England Journal of Medicine heeft men weet van Stille Hiv-infecties, waarbij mensen jarenlang het Aidsvirus in zich kunnen hebben zonder dat het kan opgespoord worden in het bloed met de huidige courante testmethodes. Wanneer thans een negatieve test zou uitwijzen dat het bloed veilig is, dan is dat nog altijd geen zekerheid, aldus dit wetenschappelijke blad! Dit betekent dat besmet bloed in omloop kan zijn, zonder dat men er weet van heeft.
Donorbloed moet niet lichtzinnig gegeven en nog minder ontvangen worden.
Gezondheid of ziekte?
Uiteindelijk krijgt men via een transfusie zowel de gezondheid, maar ook de ziekten en de identiteit van de onbekende donor binnen. Zou u uw huis laten schoon maken door een organisatie en mensen die u nooit gezien hebt en die u niet kent? Maar de eigen gezondheid wordt wel toevertrouwd aan de eigenschappen van donorbloed: grote schoonmaak in de cellen met „onbekende producten” afkomstig van een onbekende „leverancier”. Wetenschappelijk, maar ook ethisch een bedenkelijke zaak.
En wie donorbloed weigert wordt vaak scheef bekeken. Op zijn minst een merkwaardige kronkel van de wetgever en ook van sommige artsen die met de wensen van patiënten geen of weinig rekening willen houden, zelfs al zou dit enkel op basis van hun ethische overtuiging zijn en nog niet zijn ingegeven door wetenschappelijke argumenten, die nochtans evenzeer bestaan.