De kerstvakantie komt eraan en voor de lagere en middelbare scholen zijn de examens achter de rug. Oef! De vakantie kan beginnen. Maar in sommige gezinnen zal dat wel in mineur zijn, want niet alleen de vakantie begint, maar ook het gezaag… over de slechte resultaten, over het feit dat er meer belangstelling was voor de smartphone, internet, de maten en de vriendinnen, het uitgangsleven, de weekends, dan voor de schoolboeken. Die jammerklacht kennen we. De vraag is, of dit de goede aanpak is.
Natuurlijk kan je een slechte uitslag niet zonder commentaar laten, maar de vraag blijft wel of zeuren en zagen en zeer streng straffen de goede oplossing is. Er moet gezocht worden naar de oorzaken, naar de methode en naar oplossingen en dat doe je best samen met de leerling.
Kinderen die mislukten op school hebben absoluut de steun van hun ouders broodnodig.
Er zijn natuurlijk de eeuwige pechvogels, bij wie geen enkele methode zal helpen, ofwel omdat ze het niet kunnen, ofwel omdat ze het niet willen en er geen belangstelling voor hebben, ofwel omdat ze ziek zijn, middelen nemen, aan de drugs zitten, slechte kameraden hebben of omdat de gezinssituatie absoluut slecht is. Als de ouders elke dag voortdurend ruzie maken en er geen sfeer is die belangstelling en hoop voor de toekomst geeft en perspectief biedt, is het niet te verwonderen dat de jongeren niet in perspectief geloven en geen heil zien in een toekomst en studeren.
Dan moet het verwijt niet gericht worden naar de leerlingen, maar naar de ouders. Zij zijn verantwoordelijk voor de sfeer in het gezin, de motivering, de aanmoedigingen en het onderzoek bij eventuele teleurstelling.
Anderzijds is het normaal dat een slecht rapport kwaad bloed zet bij de ouders die hun hoop op een goede toekomst voor hun kinderen hebben gevestigd en volgens psychologen is het gerechtvaardigd dat ze eens duchtig op hun donder krijgen. Een krachtige woordenwisseling hoort erbij vindt de psycholoog, maar het mag niet blijven duren.
Nadat de ontgoocheling op duidelijke wijze geformuleerd is, moet de spons erover en moet tijd gemaakt worden voor een opbouwend gesprek. Een straf die twee maanden duurt heeft niemand beter gemaakt en wekt enkel wrevel en weerwraak op bij de jongelui. Maar de scholier heeft meer nood aan een opbouwend gesprek met zijn ouders, om samen te onderzoeken waar het fout ging, samen te zoeken naar oplossingen en vooral het feit dat de leerling weet dat hij volgend trimester op zijn ouders zal kunnen rekenen is een hele geruststelling en veel meer waard dan een bolwassing die weken of maanden blijft duren. Verwijten die wekenlang meegesleept worden en aan elke maaltijd aan de gezinstafel herhaald worden doen meer kwaad dan goed.
Maar ouders mogen de zaak ook niet op zijn beloop laten. Ze zijn verantwoordelijk voor de opvoeding en ook de schoolinzet van hun kinderen, dus zijn ze het aan zichzelf verplicht op te treden, maar redelijk, verstandig en vooral bemoedigend en opbouwend. Als kinderen voelen dat ouders ook voor hen in moeilijke momenten beschikbaar zijn, dan is dat de beste garantie dat er volgende keer betere prestaties uit de bus komen. Het is best mogelijk dat iemand die een paar mislukkingen heeft gekend later een veel briljantere carrière uitbouwt. En… het komt er uiteindelijk toch op aan om gelukkig zijn in het leven.